Abstract
Om de mogelijkheden van de teelt van hybride wintertarwerassen onder Nederlandse omstandigheden in beeld te brengen zijn er van 2000-2002 proeven uitgevoerd op het PPO-proefbedrijf te Lelystad. In deze proeven zijn een 4-tal hybriderassen (Hybnos, Hyno-braba, Hyno-esta, Mercury) vergeleken met een standaard/conventioneel ras (Vivant, Drifter). Nagegaan is wat het effect is van de standdichtheid en de stikstofbemesting op o.a. de opbrengst en de korrelkwaliteit van hybriderassen. Gemiddeld over 3 jaar onderzoek bracht het hybrideras Hyno-braba het meeste op. Het verschil met het standaardras bedroeg 700 kg per ha ofwel 7%. De hoogste opbrengst bij de meeste hybriderassen werd bereikt bij een zaaidichtheid van 300 zaden per m2. Bij het standaardras was hiervoor echter een zaaidichtheid van 400 zaden per m2 nodig. Om de hoogste opbrengst bij een hybrideras te verkrijgen was in Lelystad in de periode 2000 t/m 2002 een totale Nbemesting nodig van minimaal 200 kg N per ha (excl. bodemvoorraad van gem. 25 kg N per ha). De optimale N-bemesting kwam daarmee volledig overeen met die van het standaardras. Hoewel hybriderassen een hogere opbrengst gaven en iets minder zaaizaad nodig hadden was dit niet voldoende om de meerkosten van het hybridezaaizaad goed te maken. De teelt van de op dit moment beschikbare hybride wintertarwerassen, afkomstig uit Duitsland en Frankrijk, lijkt onder Nederlandse omstandigheden dan ook geen voordelen te bieden t.o.v. de teelt van gangbare rassen.
| Original language | Dutch |
|---|---|
| Place of Publication | Lelystad |
| Publisher | Praktijkonderzoek Plant & Omgeving |
| Number of pages | 47 |
| Publication status | Published - 2003 |
Keywords
- winter wheat
- hybrid varieties
- netherlands
- cultivation
- field tests
- wheat
- fertilizer application
- sowing rates
- arable farming
