Ontwikkeling chemisch-analytische geurmeetmethode voor toepassing in veehouderij

In Nederland leiden hoge gebiedsconcentraties van intensieve veehouderij vaak tot een aanzienlijke geurbelasting van omwonenden. Voor het beoordelen en reguleren van geur wordt momenteel de sensorische methode volgens EN 13725 toegepast. Deze methode heeft echter een aantal beperkingen en biedt geen inzicht in de samenstelling van geur. Daarom is in dit onderzoek de eerste stap gezet richting de ontwikkeling van een chemisch-analytische geurmeetmethode die de sensorische methode op termijn kan aanvullen of vervangen. In de studie is gebruikgemaakt van gaschromatografie massaspectrometrie (GC-MS) en sulfur chemiluminescence detectie (GC-SCD) om de samenstelling van lucht uit varkensstallen te analyseren. Hierbij zijn dominante geurcomponenten gekwantificeerd en is de geuractiviteitswaarde (OAV) bepaald. Door de som van deze waarden (sOAV) te berekenen kon een maat voor de totale geurconcentratie worden vastgesteld. De resultaten tonen aan dat de analytische methode een breed spectrum aan geurstoffen detecteert, betere herhaalbaarheid heeft dan de sensorische methode en verschillen in de geursamenstelling door aanpassingen in de voersamenstelling en stalmanagement zichtbaar te maken. Vergelijkingen tussen twee laboratoria lieten zien dat er verschillen in absolute meetwaarden zijn, maar wel een sterke onderlinge correlatie. Daarnaast werd een significante positieve relatie vastgesteld tussen de sOAV en de sensorisch bepaalde geurconcentratie. De chemisch-analytische methode biedt duidelijke voordelen ten opzichte van de huidige sensorische aanpak, met name door de hogere meetnauwkeurigheid en het inzicht in geurcomponenten. Verdere standaardisatie tussen laboratoria is nodig om de reproduceerbaarheid te verbeteren. Deze methode heeft daarmee perspectief voor toekomstige toepassing in vergunningverlening en monitoring van geur en geurbeperkende maatregelen